De treinreiziger: ‘Een onverwacht ochtendritueel in de trein’

In de rubriek De treinreiziger komt eens per maand een MAX-collega aan het woord over zijn of haar belevenissen in de trein. Wat maken ze mee onderweg? Deze keer onze collega die toch wel een hele gekke situatie meemaakt in de trein.

Rustig opstarten

Al 2 weken rijdt er geen rechtstreekse trein naar Hilversum Media Park. Waarschijnlijk door werkzaamheden. Alweer. Dus moet ik mijn dagelijkse routine aanpassen. Zoals altijd ben ik veel te vroeg en wacht rustig tot de trein arriveert. Wanneer hij aankomt, stap ik niet meteen in. De dag ervoor deed ik dat wel, er wordt dan na vijf minuten een tweede treinstel gekoppeld. Had ik daar maar op gewacht, denk ik nog. Vandaag doe ik dat beter: ik blijf wachten. Inderdaad, na zo’n 3 minuten wordt er een tweede treinstel aangekoppeld. Ik ben blij met mijn keuze, want de coupé is nu lekker rustig. Nog even opstarten voordat de werkdag begint.

Moet ik gedag zeggen?

Bij de volgende haltes wordt het drukker. Een man neemt plaats naast mij en lacht vriendelijk. Even later begint hij te lachen om iets op zijn telefoon. Zijn schouders schokken en het lachen wordt erger. Ik merk dat ik er zelf ook melig van word. Als we aankomen op Hilversum, stap ik uit om de trein naar Media Park te pakken. 

In de verte zie ik een vriendin van mij lopen. Het is vroeg, ze heeft een koptelefoon op en ik twijfel om naar haar toe te gaan. Het in tenslotte 08.10 uur en misschien zit ze wel helemaal niet te wachten op een gesprek. Toch besluit ik haar gedag te zeggen.

Een herkenbaar geluid

We stappen samen de trein in. Ze werkt vlak bij mij en we moeten precies dezelfde route afleggen. Het is maar 1 halte, dus we besluiten te blijven staan. Tijdens het kletsen hoor ik ineens een raar geluid achter me. Ik herken dit geluid, vanochtend nog gehoord zelfs. Ik kijk mijn vriendin vragend aan als ik haar met grote ogen naar de man achter mij zie kijken. 

Heel veel vragen

“Is hij nou zijn tanden aan het poetsen?” Ze knikt geschokt en begint te lachen. Ik werp ook een blik naar achteren en zie een man die, ongegeneerd, zijn tanden aan het poetsen is. In shock kijk ik terug naar mijn vriendin die inmiddels met tranen in haar ogen, haar lach probeert in te houden. Ik moet ook lachen. Zo erg zelfs, dat de tranen over mijn wangen rollen. 

Het is stil in de trein dus doe zo hard mogelijk mijn best om niks te laten horen. Ook wil ik de desbetreffende man zich niet vervelend laten voelen. Ik denk dat dat is gelukt. Maar toch gaan er veel vragen door mijn hoofd. Ten eerste: wie poetst er nou zijn tanden in de trein? Misschien is hij wel aan het oefenen met hoe hij het best zijn tijd kan inplannen? Of had hij vanochtend geen tijd en heeft hij maar snel zijn tandenborstel en tandpasta meegenomen? Ten tweede: waarom wacht je dan niet tot je ergens in een wc, of ergens anders alleen bent? 

Gerust ademhalen

Eindelijk zijn we op onze bestemming. Deze rit van 2 minuten voelde als een eeuwigheid. Ik kijk nog 1 keer om. Meneer is nog steeds zijn tanden aan het poetsen. Hij is ook niet zuinig geweest met de tandpasta, het zit overal. Als de deuren van de trein opengaan, kan ik weer gerust ademhalen. Wanneer ik op kantoor aankom merk ik dat ik vrolijk ben. Ondanks het tijdstip, heeft deze man nu al mijn dag gemaakt.

Foto ter illustratie: Shutterstock